Motto

 

 

„przedmiot jako artefakt jest dowodem na istnienie człowieka”

- a człowiek artefaktem natury? Urzeczony, urzeczowiony,

z hipertrofią aktywności?

 

Mówię do rzeczy, czy tylko z-myślenia

grzebiąc w nich z wierzchu, w środku

szukając w nich sedna, sensu, istnienia

co w sobie skrywają, cieszą się z czegoś,                                              może w nas wierzą, może się zawiodły,                                                  nie mają prócz nas nikogo, niczego

Lecz skąd ten Nietsche, może na oku

ma nas Bóg rzeczy martwy, śmiertelny

jak wszystko co żyje, tylko w powidoku.

 

 

Co jest z rzeczami nie w porządku? Czy mają poczucie dobrego smaku, wstydu, przestrzegają dziesięciu przykazań życia, zrozumiały, że się zmieniły, a my z nimi - jak czasy?

Pamięć przedmiotów

 

Wstrzymujemy oddech, nieruchomiejemy, gdy patrzysz na nas.

Udajemy obojętność, gdy z roztargnieniem przesuwasz wzrok.

Ale w środku alert, napięte sprężyny, mechanizmy gotowe do akcji.

Kto powiedział, że jesteśmy nieme? Plotkujemy cicho, nieustannie,

niepoprawne z nas gaduły. W ciemności, poza czasem szepczemy

że będziemy cię wspominać, kiedy odejdziesz. Różnie. Na co tam

zasłużyłeś. Z wdzięcznością, lub strachem, czasem bez emocji.

Nie mamy złudzeń. Jesteśmy morfy. Nie trzeba nas reanimować.

 

W istocie jesteś bardziej zawodny i śmiertelny, niż my martwe.

Dlatego dotykamy cię do żywego. Mamy przywilej zadawania bólu.

Lub pociechy.

                                                                        nie tracić nadziei

 

Krzesła

 

Drewniane, plastykowe, pospolite, stylowe.

Puste. To nasz moduł egzystencji.

Różnorodność, cierpliwość. Różnie nas opisują.

Siedzisko, oparcie to tylko zewnętrzność.

 

Jedynie Pan Ionesco to zrozumiał.

Czekanie jest naszą wiarą.

 

Pan Beckett też nie tracił nadziei.

Może jednak ktoś przyjdzie?